Van de kunst verwacht je toch tenminste dat die vrij is. Dat een kunstenaar in zijn werk eerlijk kan zijn. Gelukkig denk ik dat dat laatste nog kan. Maar dan moet de kunstenaar met dat kunstwerk de wereld in. Als je een schilderij gemaakt hebt dat aan het gekende voldoet dan heb je geen probleem.  Maar wat kom je als kunstenaar tegen als je kunstwerk een nieuw, aanvullend verhaal over de wereld vertelt? Dan kom je bij de experts terecht. Ooit in een krantenartikel de scheidsrechters van de kunst genoemd. Die wachten vaak al jaren zelf op ingevingen of erkenning en willen zelf het nieuwe, aanvullende gezien hebben. Zij zijn tenslotte experts. Hun ego wil gestreeld worden. Dit is niet alleen in de kunst zo. Dit kwam ik in het geloof en in de bedrijfswereld ook tegen. Misschien zou ik dat gevoel op hun plaats zelf ook hebben.

Toen ik op pad ging met mijn nieuwe aanvullende bevindingen dacht ik nog dat kunst er was om te ontdekken (te onderzoeken, te vernieuwen).  Dat dat het hoofddoel is. Uit eigen ervaringen blijkt dit toch anders in elkaar te zitten. Er gaat heel veel geld in kunst om. Mensen die een hoog aanzien gewend zijn regelen de kunst. De galeriehouder heeft een bedrijf te runnen. De top in musea hebben een naam hoog te houden. Daarnaast hebben ze een verhaal vertelt en als dat aan het wankelen wordt gebracht, dan wordt hun kennis in twijfel gebracht? Dit vinden ze op die positie niet leuk. Hun verhaal wordt echter met dit nieuwe, aanvullende verhaal niet aan het wankelen gebracht maar zover ging de deur bij direct betrokken instanties niet open. Misschien heb ik het in het begin niet volgens de regels aangepakt. Maar ik had geen idee dat er een systeem in de kunstwereld is geslopen. Ik stond alleen terug buitenspel.

Kunst waar al een goed commercieel verhaal aan vasthangt en waar namen van experts aan verbonden zijn, willen niet verrast worden. Ik dacht dat kunst daar vrij van was. Einstein zou ook niet blij zijn als zijn verhaal niet schijnt te kloppen. Maar dat is hier zelfs niet aan de hand. Het verhaal van de experts klopt wel. Er is alleen aanvullende informatie via de kunst vrijgekomen die de mens nodig heeft om verder te geraken. En juist dit krijgt geen doorgang. Toen ik deze gegevens liet zien aan betrokken experts, waren die niet blij. Dit was voor mij een schok. Kunst gaat toch over maatschappelijk de ogen te openen, geholpen worden en ontdekken? Toen realiseerde ik mij niet dat geld en ego hele grote spelers zijn in de kunst. Dat geld is veelal afkomstig van geslaagde mensen, die niet graag een weerwoord horen over hun kennis en daden uit hun verleden. Experts willen niet van hun troon vallen. Ik, en niet alleen ik, dacht dat het bij kunst echt heel anders werkte. Dus ik deed in 2019 schijnbaar een grote misstap in de ogen van de betreffende groep experts. Ik bracht iets aan het licht, waar commercieel veel meer uit te halen was geweest. Maar een kunstenaar denkt niet commercieel. Ik dacht dat ze zouden staan springen om dit verder mee te ontwikkelen. Hetgeen wat ik toen aan het licht bracht staat beschreven in een verslag (in de vorm van een tijdschrift).

De deur naar de experts toe werd voor mij gesloten. Daarna merkte ik op dat de betreffende instanties en experts tijd aan het rekken waren en zichzelf in die tijd veiligstelden. Er werd achter die deur hard gewerkt. Maar de inzichten die ik in diezelfde tijd kreeg stonden ook niet stil.

Wat wrang is, is dat het hier gaat over vertegenwoordigers van een kunstenaar die in zijn tijd niet gezien werd en daaronder zo veel geleden had. Je denkt bij vertegenwoordigers van zo een kunstenaar toch zeker dat zij echt voor de kunst gaan en niet voor het commerciële. Dit alles deed zeer maar ik doe dit niet alleen. Gelukkig was er een wijsheid die mij hielp. Zij zorgden voor het artikel in 2019. Zij wisten toen al dat dit nodig ging zijn. Hiermee had ik genoeg achter de hand. De hand van de kunstenaar wordt geholpen. Zij laten, ook door de top, niet de kaas van hun brood halen. Dit lange verhaal is niet zomaar gekregen. Het verhaal werd daarna beter onderbouwd en de tussentijd is van groot belang geweest.

Wie kun je vertrouwen als je een belangrijk verhaal te vertellen hebt? Ze ontmoette een prof in de kunsten in een ander land. Die is vrij onafhankelijk dacht ze. Hij schrijft over kunst in het algemeen. Die had misschien geen eigen belang. Ze vermeldde direct in het gesprek dat kunst niet eerlijk was. Aan zijn antwoord hierop kon ze testen of haar verhaal hier veilig bij was. Hij gaf het oneerlijke in de kunst glimlachend toe en keek weg. Alsof het daar klaar mee was maar wat als je met een verhaal zit waar je een eerlijke opening voor zoekt en je kunst zelfs bij een recensent van de kunst al niet terecht kan? Ze merken overigens echt wel of iemand weet waarover hij spreekt of dat het zomaar een loze kreet is.

Door deze ervaringen ging het bijna radeloos door mijn hoofd dat ik nog ergens anders een toegang moest creëren. De ervaringen die ik jarenlang had opgelopen hadden mij het zwijgen opgelegd en onderhand bijna alle vertrouwen weggenomen. 

Waar moest ik nu nog een opening zoeken? Waarschijnlijk waar weer veel weerstand van de top op af kon komen? Of zou de tijd voor dit extra verhaal nu pas rijp zijn en dit nu de monden van hen snoeren?  Iets waar ik toch een tijdlang teleurgesteld door was. 

Toen ik merkte dat ik er bijna aan onderdoor ging, kwam ik op straat een vrouw tegen.  Ze sprak me over iets aan, en dit liep uit in een leuk gesprekje. Na een kennismaking van nog geen 10 minuten, zei ze mij dat ik een schop onder mijn kont verdiende. Dit raakte mij. Ik kan echt niet nog harder werken? Waarom overkwam mij dit?  Maar ik merkte al snel dat ze bedoelde dat ik mijn angst voor heel die macho, ons kent ons, kunstwereld opzij moest zetten en moest gaan. Met haar dwingende ogen en haar pittige voorkomen in mijn achterhoofd begin ik eraan. Ik kwam in haar een engel tegen zoals wij die niet kennen. Geen zachte lieve engel maar een kordate pittige tante met achter de stoere façade een gouden hart. Deze analyse over haar is het begin van het verhaal waarmee alles nieuw wordt.  Hier hebben we op moeten wachten. Wij hebben een beperkt zicht in tijd en wat het onderliggende doel is. Door dit te beseffen kan ik mezelf en betrokkene vergeven en accepteren dat er, aanvullend aan ons leven, een hoger doel aan het werk is.

De deur naar het nieuwe verhaal opent zich en werken van grote namen als Mondriaan, Van Gogh, Pollock enzovoort krijgen er een nieuwe aanvullende betekenis bij. Kun je je voorstellen dat het Van Goghverhaal met dit verhaal/gegeven een informatieve wending gaat krijgen? Dat abstracte kunst met dit waarschijnlijk door een veel groter publiek begrepen gaat worden? Dat er een vervolg op het werk van Pollock is?  Dat Mondriaan onbewust een sleutel omkeerde? En dat het misschien wel de bedoeling was dat vrouwelijke kunstenaars van toen niet eerder bekend werden?

Wat als we een pad op gaan waar we tot nu toe nooit op werden toegelaten? Waar informatie ligt die we goed kunnen gebruiken? Door de tijd die ze kreeg, heeft ze de weg en wat daarachter ligt in deze extra tijd totaal kunnen doorlopen. Al die jaren heeft ze er een soort van reisverslag op na gehouden. Net zoals Darwin of zeemannen ooit op hun reizen deden. Grotendeels liggen deze verslagen klaar maar ze moeten nog een beetje verfijnd worden. Ze liggen te wachten op hulp van experts, kunstliefhebbers of anderen die zich aangesproken voelen. De tijd is er klaar voor.