In haar atelier maakt kunst een reis naar extra leven. Tijd bepaalt en tijd is nu maar hoe pak je dit aan? Waar is de weg om dit te openbaren? Als jezelf altijd in stilte leeft? Dit regelt zichzelf schijnbaar. 

In de film begint ze met het schilderij waarmee ze in universele kleuren op reis vertrekt.  

Ze volgt heel de tijd de rode draad. Ze laat de draad door haar lichaam razen. Dit lukt alleen door stil te staan en leeg te zijn. Het wonderlijke is dat ze in biografieën van kunstenaars leest dat ook zij dit tijdelijk deden in hun leven. En ook voelden dat ze iets op het spoor waren. Ze kreeg een doorgang te zien met stil en nuchter te zijn.  Dit hielden ze allemaal een periode vol maar drank, drugs, roken enzovoort waren in die tijden te verleidelijk.

Het licht in de slaapkamer op het einde van de film valt binnen op het schilderij met de nieuwe adem. Het is de adem van het klein kijken. Het licht reageert. Ze herkent dit licht dat reageert en volgt dit in heel haar oeuvre. Kun je dit volgen? Dat hoeft niet echt. Het volgt ons en vertelt. Eindelijk. We hebben er lang op moeten wachten maar we zijn we er nu pas echt klaar voor.

Zij woont niet voor niets in Wortel.

Toen ze in Wortel ging wonen zag ze wortel als eten. Tijdens deze reis werd het haar duidelijk dat het voor haar de wortel(boomwortel) van ontwikkeling was. Een nieuw begin.

Ze voelde de druk van de wortel. Dit volgen voelde bijna als topsport aan. Hoe kan dat als je vooral stil gestaan hebt? Wat een kunstenaar voor zijn doek trouwens ook doet. Er kwam iets positiefs voor iedereen uit wat we zeker kunnen gebruiken

Ze heeft niet voor niets verbazingwekkende gegevens over de boomwortels van Van Gogh bloot gelegd. Ook dit heeft alles met haar woonplaats te maken.

Waarom overkwam haar dit? Ze vernoemt dit regelmatig in haar dagboeken. Ook zij had er eerst geen idee van.

Vele kunstenaars trokken de rode draad. Alles sluit aan elkaar aan.